78. ผ่อลูกิตตี
นี่คือพระโพธิสัตว์ ปรากฎเป็นมัญชูศรีโพธิสัตว์ นั่งอยู่บนสิงหอาสน์ ฝ่ามือหนึ่งชี้ขึ้นฟ้า เพื่อให้สรรพสัตว์เข้าถึงธรรม
คำว่า ผ่อลูกิตตี หมายถึง สัทธรรมไม่มีความสิ้นสุด บรรดาผู้ปฏิบัติจะได้จากความบริสุทธิ์เข้าถึงสุขาวดี
ประโยคนี้ เป็นคาถาที่พระโพธิสัตว์ย้ำถึงความลึกซึ้งของมนตร์ความจริงมีการเกิดก็ต้องมีการตาย มีความชนะก็ต้องมีความพ่ายแพ้ แต่ชาวโลกยินดี ต่อการเกิด เกลียด ความตายแต่ผลที่สุด ก็ต้องตาย อยู่นั่นเอง ฉะนั้น ถ้าต้องการให้อายุยืนยาวจะต้องหาความเป็นจากความตาย
79. ชอพันลาเย
นี่คือพระโพธิสัตว์ ปลดประสาทตาที่รับรูป เป็นลักษณะดอกบัวทองพันกลีบ เพื่อให้เหล่าสัตว์โลกละประสาทตาและรูปภายนอกอันเป็นความหลงผิด เห็นภาวะของตนเอง
คำว่า ซอพันลาเย หมายถึง ผู้ปฏิบัติต้องการ สำเร็จเป็นธรรมกายอันบริสุทธิ์ จะต้องละล้างประสาทตา จึงจะได้เห็นสัทวิสัยอันเป็น อนุตร
ประโยคนี้ เป็นการแนะให้เห็นมหามรรคโดยตรง เพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมมีทางจะแสวงหาได้ ไม่หลงเข้าที่ผิด และก็หมายถึงการปฏิบัติธรรมต้องปิดทวาร ทั้ง 6 กำจัดประสาทตา
เพื่อไม่ต้องรับบาปเพราะ รูปตาเป็นมารที่ขัดขวางการเข้าถึงธรรมฉะนั้น ถ้าต้องการไปเกิดในสุขาวดีภูมิ ต้องละประสาทตาให้ขาดหมด
80. ซอผ่อฮอ
นี่คือพระโพธิสัตว์ บรรยายหูประสาทไปวิพากษ์เสียง วางแขนสีทองคำลงมาเบื้องล่าง ให้เหล่าสัตว์ละหูประสาทและเสียงอันไม่เป็นความจริง ได้ฟังความสูญแห่งสภาวะของตน ต่อกับประโยคก่อน ก็หมายถึงแม้จะละประสาทตาแล้ว หูก็เป็นที่ขัดข้อง กีดขวาง จึงต้องละไปเช่นกัน ฉะนั้น สำเร็จในวิสัยอันเป็นอนุตระ เพราะถ้าหูประสาทไม่บริสุทธิ์ ก็ไม่มีทางได้ฟังธรรมและบรรลุมรรค เราต้องทำให้หูประสาทสะอาด ให้จิตไม่ตามเสียงพเนจรไปทางนอก ฉะนั้น การปฏิบัติ ต้องให้การดูการฟังย้อนกลับ ให้ย้อนกลับไปตามธรรมชาติ แล้วธาตุ 4 ขันธ์ 5 ไม่ต้องทำให้สะอาด ก็จะสะอาดเอง ไม่สูญก็สูญเอง ย่อมสมบูรณ์ในความเป็นธาตุแห่งความเป็นสูญที่แท้จริง
81. งัน สิตตินตู
นี่คือพระโพธิสัตว์ บรรยาย ถึงการดมกลิ่นต่าง ๆ เป็นรูปชูนิ้วทั้ง 5 เพื่อให้สรรพสัตว์เห็นความปลอมแปลงในการดมกลิ่นของประสาทจมูก ซึ่งมาจากภายนอก และรู้ไปถึงสภาวะ รากมูลของสภาวะ เป็นสูญ
คำว่า งัน มีความหมาย เป็นการนำให้เกิด เป็นมารดา ของวรรดาธารณี
คำว่า สิดตินตู คือ ความสำเร็จของธาตุแห่งตน เป็นจุดรวมของการปฏิบัติธรรม คือ การปฏิบัติธรรมจะต้องละการดมของจมูกจึงเข้าถึงความบริสุทธิ์
ประโยคนี้ เมื่อรวมกับประโยคก่อน ก็หมายถึง การปฏิบัติจะต้องมีจิตสงบ ให้การหายใจสม่ำเสมอ จากหยาบไปถึงละเอียดกระทั่งไม่รู้สึกว่ามีการหายใจ
82. มันตอลา
นี่คือพระโพธิสัตว์ บรรยาย เรื่องลิ้นประสาทไปชิมรสเป็นรูปชูมือตูละนุ่น ให้ละลิ้นประสาทในการชิมรส รู้ ถึงเป็นการปลอมแปลง แล้วเข้าถึงสภาวะของตนมีความเป็นสูญ
คำว่า มันตอลา เป็นธรรมมณฑล หมายถึง ผู้ปฏิบัติ ต้องปล่อยละลิ้นประสาท จึงจะมีความบริสุทธิ์ เป็นธรรมชาติ
83. ปัดถ่อเย
นี่คือพระโพธิสัตว์ ยกคณฑ์บาตร บรรยายการโลภในการสัมผัสแตะต้อง ให้สรรพสัตว์ละกายประสาทและกายสัมผัส ถือว่า เป็นเรื่องหลอกหลวง และทราบถึงสภาวะแห่งตนเป็นสูญ
คำว่า ปัดถ่อเย หมายถึง ความต้องใจ สมบูรณ์และหมายถึงร่างกายเป็นมูลฐานของความทุกข์ เมื่อปล่อยวางร่างเรานี้แล้ว จึงสามารถเข้าถึงธรรมได้
คาถาประโยคนี้ เป็นความกรุณาของพระโพธิสัตว์ ชี้ให้สรรพสัตว์รีบหลีกพ้นจากความหลง ร่างกายความเป็นภาพลวง เป็นการผสมของ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม่มีตัวตน ที่แท้จริงแต่ คนเรามักจะก่อกรรมทำบาป ใช้เล่ห์เหลี่ยมร้อยแปด จึงไม่มีทางหลุดพ้น นี่เป็นโรคประจำตัวของชาวโลก ผู้ปฏิบัติพึงสังวรให้มาก
84. ซอผ่อฮอ
นี่คือพระโพธิสัตว์ ถือธวัชยาว บรรยายการวิภาคแยกแยะธรรมลักษณะต่าง ๆ ให้รู้ว่าจิตประสาทและธรรมภายนอกเป็นสิ่งปลอมแปลง เข้าถึงสภาวะตอนอันเป็นความสูญ
คำว่า ซอผ่อฮอ มีความหมายว่า จบแล้วโดยบริบูรณ์เป็นคาถาที่สอนให้เรารู้ว่า ต้องมีจิต จอจ่ออยู่กับธรรมตลอดเวลาถ้าผู้ปฏิบัติเพียงแต่ให้ ตา หู จมูก ลิ้น และกาย สะอาด บริสุทธิ์แต่ไม่มีวิธีทำให้จิตสะอาด ก็ยังคงยากที่จะไปถึงฝั่งโน้นได้ คาถาของพระพุทธเจ้า 7 พระองค์ ตรัสว่า เว้นจากการทำสรรพบาป บำเพ็ญ สรรพกุศล ทำจิตให้สะอาดหมดจด นี่คือ พระธรรมของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ความสะอาดจะต้องเริ่มจากในใจฉะนั้น เริ่มด้วยความสัจจริง จบลงด้วยความสัจจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น